Μπήκε στο μαγαζί σήμερα ένα γυφτάκι, την ώρα που συμμάζευα για να κλείσω. Θα μου δώσεις κάτι να φάω; με ρώτησε κοιτώντας ολόγυρα σα χαμένο. Τι θέλεις να φας; το ρώτησα. Δεν απάντησε, συνέχισε να κοιτάζει τα ράφια, τα βάζα, τα σακιά και να χάσκει με το στόμα μισάνοιχτο.
Του έβαλα λίγα φυστίκια σ’ ένα σακουλάκι. Το πήρε κι έφυγε.
Μια φράση στριφογύριζε την υπόλοιπη ώρα μέσα στο μυαλό μου και δεν έλεγε να φύγει. Δεν έπρεπε να φύγει, νομίζω:
“Παιδιά Σου είμαστε όλοι…”
