Οι ερευνητές της Ακαδημίας Σαλγκρένσκα του Πανεπιστημίου του Γκέτενμποργκ, με επικεφαλής την Δρ Ολάγια Κοντρέρας του Τμήματος Ορθοπεδικής, έθεσαν υπό ιατρική παρακολούθηση ασθενείς που υπέφεραν από οξύ πόνο στο κάτω μέρος της μέσης, τους οποίους χώρισαν σε δύο ομάδες.
Από τα μέλη της μίας ομάδας ζητήθηκε να παραμείνουν σωματικά ενεργοί και κινητικοί παρά τον πόνο και από την άλλη ομάδα να προσαρμόσουν τη δραστηριότητά τους ανάλογα με τον πόνο, δηλαδή να αναπαυτούν κατά βούληση.
Όπως διαπιστώθηκε, η κατάσταση της μέσης όσων παρέμειναν σωματικά ενεργοί, παρά τον πόνο, βελτιώθηκε ταχύτερα και πιο αποτελεσματικά σε σχέση με όσους αναπαύθηκαν κατά βούληση.
Οι ασθενείς και των δύο ομάδων κράτησαν αναλυτικό ημερολόγιο επί επτά μέρες, καταγράφοντας τις δραστηριότητές τους και την εξέλιξη του πόνου, αλλά και της ψυχικής διάθεσής τους (συμπτώματα άγχους, κατάθλιψης κ.α.). Παρόλο που ένιωθαν περισσότερο πόνο την ώρα που έκαναν διάφορες δραστηριότητες, οι κινητικοί ασθενείς ανένηψαν πιο γρήγορα και ένιωθαν λιγότερη κατάθλιψη. Η άλλη ομάδα, που εξαρχής ήταν σε φάση ανάπαυσης και μικρότερης κινητικότητας, είχαν ελαφρώς χειρότερη ψυχική διάθεση και έγιναν καλά σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
«Αν κανείς υποφέρει από οξύ πόνο στην μέση του, θα έπρεπε να προσπαθήσει να παραμείνει ενεργός όσο είναι δυνατό και να συνεχίσει τη ρουτίνα των καθημερινών δραστηριοτήτων του στο μέτρο του εφικτού. Αν δεν υπάρχει συνεχής κίνηση, είναι εύκολο να παγιδευτεί κανείς σε ένα καθοδικό σπιράλ, όπου η αδράνεια, σε συνδυασμό με τον πόνο, είναι πιθανό -στο χειρότερο σενάριο- να μετατραπεί σε μακρόχρονη αδυναμία και σε ανικανότητα εργασίας, πράγμα που τροφοδοτεί περαιτέρω την κατάθλιψη και τον πόνο», όπως εξηγεί η Δρ Κοντρέρας.
Ακόμα, όπως αναφέρει, οι γιατροί πρέπει να αναζητούν πάντα τις υποκείμενες ψυχο-κοινωνικές αιτίες των προβλημάτων πόνου στην μέση των ασθενών, ώστε να ενθαρρύνουν τους ασθενείς να αναλάβουν πιο ενεργό και υπεύθυνο ρόλο κατά την θεραπεία, αντί να καταφεύγουν στην παθητική αναμονή μέχρι να γίνουν καλά.